Gelinciğin Gözyaşları

                                                      Gelinciğin Gözyaşları

(Roman tadında tek bölümlük bir ZeyKer hikâyesi yazdım, klasik hikâyelerden sıkılanlar için. Yetiştirmek için bazı kısımlarını kısa kesmek zorunda kaldım. Biliyorum herkes benden yeni bölüm bekliyor ama kafamda beliren bu hikâyeyi yazmazsam içimde kalırdı. Vote ve yorum istiyorum, hatta bence wattpad,  ZeyKer edebiyat ödüllerine en azından aday olmalı bu hikaye, keyifli okumalar. Hikâye fantastik bir dünyada geçmektedir, tarihi ve yeri belli değil daha çok bir efsane, masal havasında. )

   Annesinin kendisine bırakmış olduğu en değerli varlıklar olarak görüyordu, küçük kız elindekileri; kitapları. İki atın arkasına bağlanmış, irili ufaklı taşların dağılmış olduğu yolda ilerleyen at arabasının içinde okumak pek kolay olmuyordu. İçeriye güneşin yakıcı ışıklarının engellemek için çekilmiş perdeler, okuması için gerekli ışığı almasını engelliyordu. Dalıp gittiği hikâyenin büyüsünün bozulmaması için çaba gösterirken birden aracın durduğunu fark etti Zeynep. Neden durmuşlardı, aniden? İçinde beliren merakı gidermek için hafifçe araladığı perdelerin arasından, dışarıya baktı.

  Güneş arkadaşları arasında alay konusu olan garip renkli saçlarına her zamankinden farklı vurmuyordu aslında. Yatağından kalkıp, her zaman gülümserken görmek istediği annesinin sıkıntısını göstermekten çekinmeyen yüzü ile evin birkaç metre ötesini sarmaya başlayan çitlerin orada durduğunu gördü. Annesini en son bu halde gördüğünde babasının asla geri dönmediği yolcuğa çıktığını hatırladı, Kerem. Küçük hızlı adımlar ile annesinin yanına ilerledikten sonra, boyunun yetişebildiği kadar; annesinin bel hizasından sarıldı kadına. Masumiyetinin temsili olan beyaz, tombul yüzünde, güneşin yansıyan ışıkları eşliğinde yeşil birer kristal gibi parlayan gözleri ile kafasını kaldırarak:

“Anne. Beni neden kaldırmadın? Bugün çalışmamız gerekmiyor mu? Kışı geçirebilmemiz için daha fazla çiçek toplamamız gerektiğini söylemiştin.” Dedi.

Kadın yüzüne karnına gömmüş, sımsıkı kendisine sarılan çocuğa baktı; çaresizlik vardı bakışlarında. Kafasının içinde dönen düşüncelerle artan, artıkça kırılgan, yorgun, zayıf bedenini daha fazla acıtan acısını saklamak istiyordu. Konuşmadan önce titreyen dudakları sessiz ama haykırarak yalvarıp, kendini paralayarak yapılanlardan çok daha içten bir duayı tekrar ediyordu: “Tanrım! Onu koru ve mutlu et. Beni ağlarken görmesine izin verme.”
Sol eli bir çığ gibi birikip, titreyen göz bebeklerinin tetiklemesi yanaklarına dökülmek üzere olan gözyaşlarını silerken bir eli de oğlunun başını sıvazlayarak:

“Bugün, on ikinci yaş günün. Artık silah tutabilecek çağa geldin.” Dedi.

Annesinin yüzündeki ifadeyi görmesine gerek yoktu Kerem’in bir terslik olduğunu anlamak için; içinde ne zaman kötü bir şey olsa aniden beliren o hissin ortaya çıkması yeterliydi. Ona kimsenin kılıç kullanmayı öğretemeyeceğini, babası dönmediği için annesine yardım etmesi gerektiğini, bu tür uğraşların kendisinden uzak olduğunu biliyordu. Anlamadığını belirten ses tonu ile sordu:

“Ama… Ama babamın henüz dönmediğini biliyorsun. Kılıç kullanmayı kimseden öğrenemem hem zaten babamın yokluğunda sana yardım etmem gerekmiyor mu?”

“Evet, sen içeri gir hadi. Yemeğini yedikten sonra ejder gelinciği toplamaya gideriz belki.”

“Tamam.”

Annesinin her gün erkenden kalkıp onun için hazırladığı ekmeklerden birkaç tane de sebze buldu, birkaç parça odun ile yakılmış ocağın hemen yanında. Annesinin anlayamadığı üzüntüsünün birlikte öz yapmak için çiçek toplarken düzelebileceğini düşünerek, ağzını tıktığı kocaman lokmalar ile önündekileri bitirdi. Yemeklerin başından kalmak üzereyken, iki yabancı ses işitti; annesinin sesine karışan. Ne olduğunu anlamak için dışarı çıktı. Biri annesinin hemen karşısında diğeri bir iki adım daha gerisinde, çaprazında iri yarı iki adam gördü. Dışarıya adım atar atmaz adamlardan birinin uzun süredir aradığı değerli eşyasını bulmuş gibi olabildiğince açılan gözler ve iki yana açılan dudak kıvrımlarının yarattığı sinsi gülümseme ile kendisine baktığını gördü. Annesinin tam karşısında duran adam sesini yükseltmiş, söylediklerine itiraz eden kadını korkutmaya çalışarak:

“Kocandan bize ne be kadın? Hükümdarımızın emrini bilmiyor musun? Her ailenin en büyük erkek çocuğu kılıç kullanacak yaşa geldiğinde ordumuza alınacaktır.”

Karşısındaki adama yalvarmanın bir şey kazandırmayacağını, ya da onu yumuşatmayacağını nihayetinde onunda emirleri uygulamak zorunda olduğunu biliyordu.

“Ama kocam yokken bana kim yardım edecek? Tek oğlumu alırsanız ben ne yaparım?”

“Ehhh! Uzatma be kadın. Hemen şurada duran at arabasını görmüyor musun? Üzerinde kocaman bayrağımız var. Hükümdarımız içerisinde, kendisini kızdırmasan hem kendin hem oğlun için büyük iyilik etmiş olursun. ”

Aldığı cevap karşısında, yanaklarından süzülüp yere düşen gözyaşı damlaları ile çaresizce kendisine bakan annesini gördü.  Biraz önce kendisine gülümseyerek bakan adamın gelip, elleri ile omuzlarını kavradığını fark etti. Adamın konuşmadan omuzlarını iterek yaptığı hareketten ilerlemesi gerektiğini anladı. Zayıflığını gösteren ağlayan gözlerini gizlemek için kafasını önüne eğdi. Bir hata yaparsa tanımadığı bu iki adamın annesine zarar vereceğini düşünüyordu. Zorluk çıkarmadan askerlerin önünden yürüdü. Yaşadığı dünyanın bütün güzelliklerini hatta annesini bile görmeyi reddetti yere bakan gözleri; bakarsa -annesinin yüzüne bakarsa- dayanamayacağını, ikisi içinde kötü bitecek bir son hazırlayacağını biliyordu. Ağladığını belli etmemek için işe yarayacağından emin olmadan derin bir nefes çekip, titreyen alt dudağını ısırdı. Hayır, dayanamayacaktı. Omuzlarını sıkan adamı ellerinden kurtulup, annesine koşmak için karşı konulmaz bir his peyda oldu içinde. Biliyordu; yapmaması gerektiğini, ne olursa olsun sorun çıkarmaması gerektiğini biliyordu. Fakat çitleri biraz geçtikten sonra, sanki omuzlarını sıkan adam birden elleri kafasını kavramışta zorla annesinin yüzüne çevirmiş gibi istemeyerek ama engel olamadığından son bir kez dönüp baktı, annesinin yüzüne. Ellerini kalbinin hemen üstünde çapraz bir şekilde birleştirmiş, dudaklarını ısırarak, bağırmadan, feryat etmeden, sessiz ama canı yanarak ağlıyordu, kadın. Kerem ani bir hareket ile geri dönüp, elleri omuzlarındaki askerin bacağına çocuk bedeninin toplayabildiği tüm güç ile bir tekme atarken:

“Anneeeeee… Bekle beni. Geleceğim” diyerek bağırdı.

  Kerem olanca gücü ile koşarak kaçmaya çalışırken, biraz önce oğlu için sessizliğe gömdüğü acısını çığlığına yükleyerek:

“Keremmmm” diye bağırdı, annesi.

Biraz önce bacağına beklemediği bir darbe alan asker sinirlenmişti. Belki kaçan çocuk için yorulmak istemediğinden belki de yetişemeyeceğini düşündüğü için hemen atının yanına varıp, sırtına atladı. Peşinden at ile gelen adamı gördükçe ardı ardına emirler yağdırıyordu kendine Kerem: “Daha hızlı, daha hızlı” diyerek. Ne yazık ki küçük bedeni bu yarışı kazanamazdı, biraz sonra kendisine küçük gelen elbisesinin biri tarafından yakalandığını hissetti. Bir anda kendisini atın üstünde buldu. Kaçarken bakmaya fırsat bulamadığı aracın yanına gelince bir çırpıda attan indirildi. Arkasında bekleyen asker biraz öncekinden daha sıkı kavramıştı omuzlarını. Canı yandı, adamın parmaklarının sanki bedenini delmek istermişçesine bastırdığını hisseti. Sessiz, tok ve kaba bir ses yankılandı kulaklarında: “Eğil” diyordu asker. Dizlerinin arka tarafına gelen iki tekme ile eğildi. İkinci bir emir duydu: “Sakın kafanı kaldırma” dedi, asker aynı ses tonu ile.

Elindeki kitabı hemen yanına bırakan Zeynep heybeti ile her zaman kendisi de dâhil çevresindeki herkese korku salan babasına dönerek:

“Baba, ne oluyor?” Dedi.

Kızına karşı daima sert olan yüzünü bu kez de yumuşatmamıştı Cihan. Zeynep’in sorusunun ardından hata etmiş gibi kaçmaya çalışan bakışlarının üzerine getirdi, koyu kahverengi, gülmeyen gözlerini. Yavaşça dışarı çıkıp, askere dönerek:

“Ne oluyor?” Dedi.

Korkuyordu Zeynep, fakat içindeki mücadeleye anlam veremediği merakı galip geldi. Babasının peşinden dışarı çıkıp, birkaç adım gerisine geçti sessizce. Kudretinin temsili olarak, değerli taşlarla süslenmiş kılıcını kınından çıkardı Cihan. Yavaşça askerin ayakları dibine diz çökmüş Kerem’in boynuna getirirken:

“Neden kaçıyordun? Korktun mu?” Dedi.

Cevap vermedi Kerem. Neden cevap vermiyordu? Kendisine engel olan neydi? Gerçekten korkmuş muydu yoksa sadece annesini bırakmak mı istemiyordu. Boynu ile omuzu arasında incecik tenini çizen kılıcın soğukluğuna daha fazla dayamadı Kerem.

“Hayır.”

“Öyleyse neden kaçıyorsun?”

“Annem… Annemi tek başına bırakamam.”

“Hükümdarının isteğinden daha üstün görüyorsun yani anneni?”

Elindeki kılıcın sivri ucunu sol omuzuna sapladı, işaret ettiği askerler çocuğun annesini kollarından tutup yanına getirirken.

“Oğluna kaçmasını sen mi söyledin?”

Tiz sesinde gizli yalvarışlar vardı kadının, kelimeleri değil belki ama sesi çocuğu affetmesi için yalvarıyordu.

“Hayır, hayır efendim lütfen onu affedin. O Daha bir çocuk.”

“Orduma asker olarak eğitmem için kaç yaşına kadar beklemem gerekiyor?”

 Cevap vermemenin çok daha kazançlı olacağını hesaplamak kadın için zor değildi, kafasını eğdi. Çocuğa sapladığı kılıcı boynundan çenesinin altına doğru çekti Cihan. Omuzundan başlayıp boynuna kadar ince bir çizgi şeklinde akan kanlar çocuğun elbiselerine bulaşmıştı. Cihan elindeki kılıcı giderek bastırarak çocuğun yüzüne doğru çekerken, boynunun altındaki kılıcın itelemesi ile kafasını kaldıran Kerem’in parlattığı yeşil gözlerini gördü Zeynep.

“Bu gözler, bu gözleri hatırladığıma yemin edebilirim. Mücevher kutusundaki taşlar gibi parlayan bu gözleri biliyorum. Annemin gözleri bunlar. Çok güzeller. Babama söylesem, onu bırakır mı? Ağlamasını istemiyorum bu gözlerin, ağlayıp parlaklığını bulanıklaştırmasını istemiyorum.” Diye düşündü Zeynep. Babasının kılıcı çocuğun çenesinin altından yanağına doğru çıkarken çocuğun gözlerini görür görmez içinde meydana çıkan garip koruma hissi, ellerinin titremesine neden olan içini kaplamış kocaman korkusunu yendi, bir an.
Babası ne kadar güçlü bağırırsa o kadar kendini dinleyecekmiş gibi bağırarak:

“Babaaaaa…” Dedi.

Korku dolu gözlerini babasına dikip,  İki yanağına yaşların süzülmesine izin verirken kısık, titreyen sesi ile “baba gidelim artık” dedi.

Kırışıklıkların iyice korkutucu hale getirdiği yüzünü arkasındaki kızına döndü, gözlerinde gene sevgi barındırmayan –varsa dahi belli etmeyen- bakışları ile baktı, kızına. Kılıcını yavaşça çekip temizlemesi için askere uzattı.

“Aslında cezasının çok daha ağır olması gerekirdi. Ama ordumda sakat birinin olmasını istemem. Kadına çocuğun karşılığını verin.”






*** 8 Yıl Sonra ***

   Hükümdarın emri ile kovandaki arılar gibi; düzenli ama olabildiğince hızlı çalışmaya başlamıştı, hizmetkârlar. Kurulan çadırların merkezine eğlence için geniş bir alan bırakılmıştı. İrili ufaklı çadırların arasında büyüklüğü ve üzerindeki süslemeleri hükümdar ve ailesinin çadırı kendisini hemen belli ediyordu. Merkezdeki geniş alanın hemen uç kısımlarına; daha çok ağaçlara yakın tarafına, birçoğunun hayatında görmediği büyüklükte yemek masaları hazırlanmıştı. Havanın kararmasına yakın, güneş kendisini ileride yükselen iki tepenin arasında kızıla boyayıp kaybetmeye hazırlanırken, duyulan ilk çalgı sesi ile başladı eğlence.

Gelen konuklardan ilişkilerin iyi tutulmak istenenleri ya da rütbece diğerlerinden üstün olanları hükümdar ve ailesi için hazırlanmış, en görkemli masada ağırlanıyordu. Hemen hemen beklenen bütün konuklar yerlerini aldığında, büyük çadırdan Cihan biri sağında biri solunda iki kızı Zeynep ve Irmak ile birlikte çıktı. Masanın her iki tarafa da eşit uzaklıkta kendileri için ayrılmış kısmına oturdular. Çalan eğlenceli müzikler eşliğinde yemekler yenirken, yemeğini bitirmiş rütbece daha küçük kişiler ayrılan boş alanda oyunlar oynamaya başlamıştı. Herkes kendisini eğlencenin havasına kaptırmışken Zeynep her zaman ki gibi bozgunculuk yapıyor, tabağındaki yemeklere dalgın bakışlar savururken eğlenceden çok daha farklı şeyler düşünüyordu. Bir aralık tabağında ince iki dilim halinde etlerden birini sağa sola iteleyerek oyalanırken:

“Bu kalabalığın nedeni nedir? Babam bunca tantanayı hangi sebep ile yapmış olabilir? Ortada büyük bir iş olmasa neden böyle bir zahmete girilsin ki? Adetlerimize göre ancak, düğün, bayram gibi hadiselerde böyle büyük eğlenceler düzenlenir. Sanırım onun hareketlerini hiçbir zaman anlayamayan kafam bu kez de durumu çözecek değil.” Diye düşündü.

Zeynep hayal dünyasında kimi zaman sorular kimi zaman da nereye gideceğini bilmediğini bu gecenin bitmesini isteyen düşünceler ile uğraşırken, karşıdan atların bağlandığı tarafa doğru hızla yaklaşan atlı sesleri duyuldu.  Zeynep’in sayabildiği kadarı ile en önde gelen beyaz, diğerlerine göre irice atın sırtındaki asker ile birlikte 8 kişi kadar bir grup atlı asker gelmişti. Atlarını bağladılar. Beyaz atın üstünden inen, mesafeye rağmen kendini belli eden iri vücutlu, orta boylu asker masaya doğru yaklaşırken, diğerleri aralarda kayboldu. Kısacık kesilmiş saçlarının içinde sol kulağının hemen arkasından başlayıp, ensesine değinceye kadar uzayan, örülmüş bir saç bırakılmıştı. Zeynep bunu daha önce birkaç kişi de daha gördüğünden genç yaşta, büyük cesaret göstermiş kişilere özel bir şey olduğunu biliyordu. Genç adam masanın karşısına geçti, Cihan’ın gözlerine bakıp:

“”Geç kaldığım için bağışlayın hükümdarım” dedi.

Cihan konuşmadan kafası ile onay vererek genç adamı yerine davet etti. Zeynep masaya yaklaşıp yüzünü ilk gördüğü andan itibaren, onu tanıyor gibiydi. Sanki kısa kesilmiş görmeye alışık olmadığı renkteki saçları, yanan ateşlerin ışığını ayna gibi yansıtan parlak renkli gözleri, hatta belki hayatında ilk kez gördüğüne yemin edebileceği bu yüz ona bir yerlerden tanıdık geliyordu.

Cihan hemen kızı Irmak’ın yanına oturan genç adama dönerek:

“Neden bu kadar geç kaldın, Kerem” dedi.

Zeynep babasının cümlesini duyar duymaz, kafasında kendisini meşgul eden ne kadar şey varsa arınarak:

“Kerem mi? Kerem ismini nereden hatırlıyorum? Aman Tanrım! Olamaz, olamaz değil mi? ” diye düşündü. Gözlerini hemen genç adamın üzerine çevirirken kimi zaman uykularında tekrar eden, neden unutamadığını bir türlü kestiremediği o güne dair bir delil aramaya başladı, Kerem’in vücudunda. Gözlerini bir müddet genç adamın vücudunda gezdirdikten sonra bakışları hemen sol tarafında, boynunda gırtlağının hizasında başlayıp, çenesinin altında biten yara izine takıldı.  Zeynep tüm bunları kendinin ile inanmayacağı bir sürede yaparken, cevap verdi Kerem.

“Uzun zaman sonra bu taraflara döndüğüm için yolu bulmakta biraz zorlandım hükümdarım.”

Karışlık verirken tok, baskıcı sesinde söylediklerinden başka şeylerde gizliyordu Cihan.

“Hmm… Bundan sonra bulmakta zorlanmazsın, buralarda daha çok bulunman gerekecek.”

Cihan’ın konuşmasında neyi ima ettiğini anlamamıştı Kerem. Bu sırada eğer konuşmazsa içinde konuşmak için şiddetli bir arzu buldu. Sözlerinin hedefine Kerem’i alarak :

“Burayı bulmakta zorlandığınıza göre yanınızda gelenlerin her biri rehberiniz olmalı.” Dedi iğnelemek için konuştuğunu belli eden ses tonu ile.

Kerem çiğnediği lokmasını hemen yutarak, dedikleri kendisi için hiçbir önem ifade etmiyormuş gibi karşılık verdi.

“Aslına bakarsanız ben onların rehberiyim prenses.”

“O zaman gerçekten üzüldüm.”

“Neden?”

“Akılsız başın cezasını ayaklar çeker, derler.”

“Bence siz farkında olmasanız da sizi ve çevrenizdekileri defalarca kurtarmış, bu akılsız başa minnet duymalısınız.”

“Askerlerin ne kadar küstah ve kibirli olduğunu unutmuşum.”

“Öyleyizdir, özellikle benim gibi güçlü ve başarılı olanlar.”

Cihan ruhsuz, katı bakışlarını Zeynep’e çevirerek :

“Yeter” dedi. Önünde içinden birkaç yudum şarap içtiği, altından kadehi sol eline alarak ayağa kalktı.  Sesini iyice duyulur hale getirmek için bir kadehinden bir yudum aldığı şarabı boğazından kaydırdıktan sonra, önce herkesi susturmak için bir emir verdi:

“Eğlenceyi kesin.”

Söylediği iki kelime toplanan yüzlerce kişinin o an sus pus olmasına yetmişti. Cihan bakışlarını kısa bir süre kalabalıkta gezdirdikten sonra tekrar eğlence için ayrılmış meydana dikti. Konuşmaya başlamadan önce, biraz önce emir veren katı, sert sesini değiştirdi.

“Ey! Halkım. Komutanlarım, ailem bana tabi olan herkes. Şimdi beni iyi dinleyin. Söylediklerimi duyanlar, duymayanlara iletsin. Ben yüce hükümdarınız her daim sizin ve vatanımın istikbali uğruna düşündüm ve savaştım. Beyliğimin rahat içinde yaşaması için ne gerekiyorsa yapmaktan çekinmedim. Şüphesiz ki, bu uğurda nicelerini feda ettim. Her daim beyliğimin istikbalini kendi rahatımdan, arzumdan üstün tuttum.

Hepiniz bilir ki yıllardır, hemen yanı başımızda kurulup bize huzur vermeyen Toygar Beyliği vardır. Beyliklerimiz arasında sürüp giden amansız savaş hem bize hem onlara nice kez zarar vermiştir. Şüphesiz ki, sizin ve beyliğimin bekası için bu savaşın bitmesi gerekir. Ben hükümdarınız olarak bir karar kıldım. Bu savaşın bitmesi, beyliklerimizin birleşip huzur ve refah içinde yaşaması için kızım Zeynep’i, Toygar beyliği varisi Tuğkan Han ile evlendirip beylikleri birleştirmeye karar verdim.

Diğer kızım Irmak ile de nice kez beyliğimizi cesareti ile ödüllendirmiş, orduların başında getirdiği zafer ile bizi gururlandır kıymetli komutanım Kerem’i nişanladığımı duyurmak isterim.”

Cihan konuşmasını bitirmişti. Eli ile çalgıcılara devam etmeleri gerektiğini belirten hareketi yaptıktan sonra yerine oturdu. Hemen sağında ve solunda oturan Zeynep ve Kerem’e kısacık ama konunun çoktan kapanmış olduğunu belirten bir bakış attıktan sonra önünde yarım bıraktığı yemeğe döndü.

Cihan’ın konuşması herkes için bitmişti, belki artık dudaklarının arasından her zaman emri vaki olan sesi çıkmıyordu ama Kerem ile Zeynep’in kafasının içinde yankılanmaya devam ediyordu. Ne söyleyeceklerini ya da herhangi bir şey söyleyip söyleyemeyeceklerini bilmiyorlardı. Kerem bir asker olarak yetiştirilmişti; asla ve asla karşı çıkmak gibi bir durumun söz konusu olamayacağını biliyordu.  Karşı çıkmak gibi kendi sonunu hazırlayan bir harekete kalkışsa dahi neye karşı çıkacaktı ki? Kendisi için çok fazla değil miydi, ona layık görülen bu şeref? Hükümdarın kızı ile evlenmek, hatta belki zaman içinde tahta geçme şansı bile doğmuştu kendisi için. Peki, tahta geçmeyi istiyor muydu? Asker olmayı istemiş miydi ki? Hayatı bu güne kadar iradesi dışında gerçekleşen olayların bir sonucu değil miydi? Kendi iradesinin sahip olduğu güç neydi? Hükümdara karşı çıkmaya yeter miydi? Belki istemsizce, belki de isteyerek ama elinden bir şey gelmemesinin sonucu olarak çenesindeki kasları belirginleştirecek şekilde sıktı kendisini. Hemen sol tarafında oturmuş, daha ne olup bittiğini anlamadan kendisini nişanlı bulduğu Irmak’a bir bakış atarak:

“Tanrım! Ne kadar güzel, hatta belki bugüne kadar rastlamadığım bir güzellik. Onu sevmeli miyim bu kadar güzel olduğu için? Belki de sevmek için kendimi zorlamalıyım. Acaba kendisinin bu olaydan haberi var mı? Ben kendi adıma bu kadar basit hükümler verirken, onun nasıl, ne durumda olduğunu neden düşünmüyorum. Belki de zerre miktarınca hoşlanmadı benden. Herkes sevdiği biri ile birlikte mi sanki? Mutluluk için birini sevmek, onunla beraber yaşamak, hayatını onunla geçirmek şart mı? İnsan pekâlâ biri ile derin bir sevgi duymadığı kişi ile yaşayamaz mı?” diye düşündü.

Kafasını tekrar yemeğine çevirdiğinde, kalabalığın giderek ayaklandığını, müziğin giderek ilk geldiği andakinden daha yavaş bir aldığını fark etti. Zeynep ile arasında oturan Cihan içkinin etkisi ile hafifçe yalpalayarak ayağa kalktı. Kendini biraz toplamaya çalışarak:

“Hadi bakalım, bu kadar eğlence yeter. Yarın yolculuk var ne de olsa. Zeynep’in de Kerem’in de dinlenmesi lazım. ” dedi, ağzının kenarında yemekten kalma kırıntıları kolu ile silerken.

Zeynep henüz biraz önce duyduklarının yarattığı bulutlu dünyanın etkisinden çıkamamıştı ki babasının son sözlerini duyunca, ona karşı duyduğu korkuyu yok sayarak konuştu.

“Baba, ne yolculuğu? Kerem…”

Kızının cümleyi tamamlamasına fırsat vermedi Cihan.

“Zeynep, tek bir itiraz istemiyorum. Bu kez sorun çıkarmayacaksın. Yarın çeyizinle birlikte yola çıkıyorsun. Tuğkan Han’a ulaşıncaya kadar Kerem ve adamları sana eşlik edecek.”

Babasının hiçbir itirazı kabul etmediğini gösteren kesin sözlerine karşı çıkacak ikinci bir cesaret bulamadı Zeynep. Masadan kalktı ve önünde yürüyenlerle birlikte çadırına ilerledi. Neredeyse baharın ortalarına gelinmişti. Kışın titreten soğuğundan yeni çıkılmış, geceleri uykuyu engelleyen sıcaklık ile tanışılmaya başlanmıştı. Tabiatın insanoğluna armağan ettiği rengârenk çiçekler geceleri kokularını karanlığa karıştırıyor insanın nedensiz yere huzurlu hissetmesini sağlayabiliyorlardı. Zeynep çadırına geldi. Hizmetkârlar tarafından özenle dizilmiş, içeriyi yarı karanlık yapan mumları söndürdükten sonra, yatağına uzandı. Özenle hazırlanmış, kesinlikle rahat bir yataktı. Uyumaktan başka her şeyi yapabileceğine emindi. “Keşke biraz fazla ışık olsaydı, yanı başımdaki kitaplardan birini okuyabilirdim” diyerek iç geçirdi. Gözlerini çadırın tavanından bulutsuz gecede inci tanesi gibi parlayan bir yıldızı gösteren aralığa dikti. Yıldızın ışığında gözlerini büyüleyen bir şey vardı san ki; görmesini engelliyor, onun yerine kafasındaki düşüncelerin canlanmasını sağlayan bir sahne yaratıyordu. Yeni yeni büyüyen çiçeklerin kokusunu içine çekmek için ciğerlerini şişiren bir nefes alırken, gözlerini biraz önce keşfettiği parlak yıldıza dikip:

“Neden huzursuzsun? Ne bekliyordum ki? Annem öldüğünden beri hiç biz zaman babamın güldüğünü hatırlamıyorum. Annem yaşarken de pek hatırladığım söylenemez. Ne bekliyordum sahi? Beni bu denli rahatsız eden bir şeyin mutlak bir sebebi olmalı. Huzursuz olmanın kime ne faydası var? Babamın kararına karşı çıkabilir miyim? Ya da çıkmalı mıyım? Kim karşı çıkabilir ki? Neden karşı çıkayım? Benim kötülüğüme olan bir şey mi istiyor? Onun hayatı boyunca yaptığı fedakârlık karşısında benden istediği nedir ki?

Dünyanın birkaç hayalperestin yazdığı kitaplar gibi olmadığını biliyorum. Kim öylesine şeyler yaşayabilir ki? Belki tanımıyorum ama tanıdığım vakit kendisine karşı büyük bir sevgi besleyeceğim. Hem alelade zamanlarda karşımıza çıkan insanlardan ne kadar farklı olabilir ki? Sıradan bir insanı nasıl seviyorsam, onu da öyle sevemez miyim? Sevmek ve yahut karşılığı bu kadar önemli mi? Babam, annemi sevmiş miydi ki? Sevginin yokluğu ya da varlığı ne kadar önemli? O ya da bu şekilde yaşamıyor muyuz sanki? ” Diye düşündü.

Yaşının belki çok üstünde bir olgunluk için sorulmuş sorular genç bedenini yormuştu belki de. Gözleri ile yıldızları izlerken, birkaç kesik nefes ile tekrar içine çekip, gözlerini kapattı. Sağ omzunun üstüne dönüp, uyumaya bıraktı kendini.






*** Ertesi Sabah***

Zeynep daha önce birkaç ata binmişti. Alışamadığı bu hayvanlar onun için fazla iyi huylu görünmüyordu açıkçası. Kendisi için özel olarak hazırlanmış atın yanına geldi. Çitlerin arkasında duran hayvanı izlemeye başladı. Yavaşça çitlerin kapısını açıp içeri girdi. Simsiyah rengi içerisinde alın kısmında beyaz bir gölgelik vardı hayvanın. Güneşin yükselen ışıkları mı yelelerini parlatıyordu yoksa her zaman mı böyleydiler diye düşündü bir an Zeynep. Kocaman gözleri hayvanın ruhundaki asiliği dışarıya açan birer pencere gibiydi. Yaklaşmaya korkuyordu. Cesaretini toplayıp tedirgin adımlar ile titreyen elini atın yüzüne uzattı. Sanki Zeynep’in korkusunu anlamıştı birkaç dakika önce usulca duran hayvan. Aniden arka ayaklarının üstüne dikilerek kişnemeye başladı. Ne yapacağını bilemedi Zeynep, panikleyerek geri doğru kaçmaya çalışırken yere düştü. İki ayağının üstümde şahlanmış atın, yere inerek kendisine doğru geldiğini görünce korkarak kapadı, gözlerini. Hiçbir şey görmeden geçirdiği birkaç saniyenin ardından gözlerini açtı. Biraz önce kendisine doğru gelen atın, yularından yakalanıp Kerem tarafından sakinleştirildiğini gördü.

Kerem yularından tuttuğu atın beyaz gölgesinden okşadıktan sonra serbest bırakıp, Zeynep’e doğru yürümeye başladı. Yere düşüp, iki eli ile destek alarak kalkmaya çalışan Zeynep’e elini uzattı. Önce biraz genç adamı süzdükten sonra, boynundaki yara izini görünce belki gururundan belki de gördüğü yara izi kendisine geçmişten unutmak istediği bir günü hatırlattığı için, eli ile kendisine uzanan eli iteleyerek :

“Kendim kalkabilirim” dedi.

“Sen bilirsin. Prenses”

“Tabi ki ben bileceğim, kim bilecek başka? Senin yardımına ihtiyacım olduğunu da nereden çıkardın?”

“Bilmem, belki de gözlerini kapamışken üzerine doğru bir atın gelmesinden olabilir.”

“Ukala, ben sadece şaşırdım birazcık. Daha önceki atıma hiç benzemiyor, çok iyi at binerim yoksa.”

Kerem, neredeyse Zeynep’in de kendisini tutamayıp gülümsemesine neden olacak yamuk gülüşünü attı.

“Daha önce ata bindiniz yani? Ben ilk kez gördüğünüzü sanmıştım oysa.”

“Sen… Sen, bak şimdi nasıl bindiğimi görürsün.”

Dudaklarını büzdü, kendini toplayıp sinirini belli eden hızlı, kısa adımlarla biraz önce kaçmaya çalıştığı ata doğru ilerlemeye başladı Zeynep. Alt dudağını ısırmayı bırakıp, insanı sakinleştiren yeşil gözleri ile kendisini izleyen Kerem’e karşı takındığı kızgınlık maskesinin altındaki korkusunu Kerem’e göstermemeliydi. Ata dokunmak için yaklaştığında, yaşananların etkisi ile elinin ilk seferinden daha fazla titrediğini fark etti. Geri çekilmeye niyeti yoktu kesinlikle bu ukala adama, korkmadığını, yapabileceğini göstermek istiyordu. Çocukluğundan bu yana neyden korkmuştu ki, bazen karşı karşıyayken olmasa bile babasının emirlerine aykırı hareket eden o değil miydi?  At, insanların binmesi için eğitilmiş bir hayvan, yaklaşmak, sırtına binmek ne kadar zor olabilirdi ki? Ufak birkaç adım atarak, hayvan ile arasındaki mesafeyi kapattı.

“Gel, gelll… Bak şeker var elimde. ”

Kerem’in kendini tutamayıp patlattığı kahkahalar sinirini daha da çok bozuyordu, boş elini şeker varmış gibi ürkerek yaklaştığı hayvana uzatırken.

“Aptal hayvan, gelsene neden duruyorsun?”

Kerem kendini tutamayarak kahkahalarının arasına bir cümle sıkıştırdı.

“Öhömm…. Daha önce kaç defa ata bindim demiştin, prenses?”

“Aman, sorun bende değil bu hayvan yabani. Eğitilmemiş.”

“Olur mu? Sizin için özel olarak getirildi.”

“Ya sen nereden bileceksin ki? Yabani hayvan işte baksana ne yanaşıyor ne yaklaştırıyor.”

Kerem hızlıca attığı birkaç adım ile Zeynep ile arasındaki mesafeyi kapattı. Kızın arkasına geçip, hayvana doğru uzattığı elini kavradı. Anlık bir şekilde gelişen bu hareketin kendinde ya da karşı tarafta ne gibi hallere sebebiyet vereceğini düşünememişti o an. Farkına varmadan, saçlarının içinden geçen nefesi boynunu gıdıklayan Zeynep, adamın eli eline dokunduğu anda temas noktasından başlayarak, yayılan garip bir sıcaklık hisseti. Tam olarak ne diyebilirdi buna. Daha önce hiç yaşamadığını fark ederek bir isime sığdıramadı, ya da yaşadığı herhangi bir duyguya benzetemedi yaşadığını. Zeynep’in aklından geçenler Kerem içinde farklı değildi. Ne yapacağını bilmeden, bir anda tuttuğu kızın elinden elini çekmek istedi ama yanlış anlaşılacağını düşünerek vazgeçti. Kızın elini hayvanın alnındaki beyaz gölgeye getirirken:

“Atlar neden insanlar ile iyi dost olur, biliyor musun, prenses?” Dedi.

“Neden?”

“Çünkü insanların hislerini anlarlar. Onlara karşılık verirler. Şimdi korkma, ben yanındayım hiçbir şey ters gitmeyecek, korkma. Eğer korkarsan bunu hissedecek ve gene huysuzlanacaktır. ”

Zeynep biraz önce içine hâkim olan korkuyu bir kenara bırakmıştı. Bunu başarmış olmanın yanından nasıl olduğunu düşünüyordu. Elleri titrerken şimdi nasıl hayvanın kafasını rahatlıkla okşayabiliyordu? Genç adamın söyledikleri yüzünden miydi? Yoksa anlamadığı biçimde onun elini tutan elinden, ensesinde gezinen nefesinden ya da sırtını yasladığı kaya kadar sağlam hissettiği göğsünden mi? İlk seferinde dokunur dokunmaz sinirlenip şahlanan hayvan, şimdi narin okşamalarına uysal karşılıklar veriyordu. Kerem, Zeynep’ten birkaç adım uzaklaşarak :

“Sanırım artık binebilirsin.” Dedi.

Zeynep bir eli ile hayvanın yularından tutup, ayağı ile eyerin uzantısına bastı, atın sırtına çıktı. Hayvan o tepesindeyken kafasını eğmiş, aldırış etmeden ayaklarını altına serilmiş çimlerden otlanıyordu. Zeynep, garip bir şekilde korktuğu hayvanın sırtında, şimdi korkudan uzak ve güvende hissediyordu. Yıllar süren eğitimin kendisine öğrettiğini bu kez zorlama kurallar ile değil de içinden gelerek uyguladı.

“Teşekkür ederim.”

Kerem’in yüzünde hoşnut olduğunu gösteren bir gülümseme vardı. İyice yükselmeye başlayan güneşin, parlattığı gözleri yeşilin koyu tonlarına dönüşürken, Zeynep’in içinde biraz önce dokunduğunda yayılan sıcaklığı tekrar harekete geçti. Kerem atın sırtında beyaz elbisesinin içinde çocukken annesinin anlattığı melekleri andıran, kıvır kıvır saçlarının, anlayamadığı bir dokunma hissine sebebiyet veren kıza bakarak:

“Bunu yapmak benim görevim. Yani sizi korumak, yani tabi ki yardım etmek de…” Dedi.

Kendini tutamayarak gülümsedi Zeynep.

“Sakin olun, sizi anladım komutan.”

“Hmm… Baya uzun bir süre bu at ile yolculuk edeceksiniz ona bir isim vermelisiniz bence.”

“İsim mi?”

“Evet. Yani daha kolay alışırsınız, seversiniz.”

“Peki, madem öyle diyorsunuz bir isim koyalım.”

“Bu sizin atınız prenses, benimki zaten bir isim taşıyor. Adını siz koymalısınız.”

Zeynep biraz düşündükten sonra hayvanı ilk gördüğünde dikkatini çeken kısmını isim olarak seçmeye karar verdi; Gece kadar karanlık tüyleri ile kaplı vücudunda tek farklılık gösteren beyaz gölgesini.

“Peki, öyle ise Beyaz Gölge olsun.”

Kerem farkına varmadan kızın üzerine diktiği bakışlarını çekip, atın üstüne alarak:

“Çok yakıştı.” Dedi.






*** Birkaç Gün Sonra ***

Yolculuğa başladıklarından beri günler oldukça hızlı geçiyordu. Zeynep gideceği yerin nihayetini bilseydi, içinin sıkılmadığını dahi söyleyebilirdi. Geceleri ateş yakıyor, geri kalan yedi kişi sırası ile nöbet tutarken geceyi Kerem ile ateşin başında geçiriyorlardı. Kendi de nedenini bir türlü çözemiyordu; neden ilginç bir şekilde zoraki yolcuğa çıkmış gibi değil de kendi isteği ile dâhil olmuş gibi hissettiğini. Kaç gün olduğunu saymamıştı, açıkça kestiremiyordu da. Hesaplamaya çalışıp bulamadığı vakit “Ne önemi var ki sonuçta varmayacak mıyım?” diyerek geçiştiriyordu içinden. Kendini tekrarlayan günlerde olduğu gibi gündüzler at sırtında yola devam ederken yanında getirdiği kitaplardan birini eline aldı. Beyaz Gölge’nin sırtında sallanarak ilerlerken bir yandan atın kontrolünü kaybetmemeye bir yandan da okumaya çalışıyordu.

Yolculuk boyunca izlediği kızın üzerinde hâkim olamayıp bıraktığı bakışlarını Zeynep’in fark etmesi kesinlikle istemediği bir durumdu Kerem’in. Kafasını önüne eğip at üstünde ilerlerken, elindekine dalan kızın çabasını gülümseyerek izliyordu. Yolcuğun başından veri savaş verip, dizginlediği onunla konuşma isteğine daha fazla dayanamadı. Atını Beyaz Gölge’nin yanına yaklaştırdı. Onu kızdırmak istemiyordu, fakat içinde bunu yapmasını söyleyen hatta bundan zevk alan bir kısmı vardı. Kızdığında büzülen dudakları, kendisine diktiği koyu kahve gözleri, dağılıp sallanan kıvırcık saçları, tarif edemediği belki de asla tarif edemeyeceği hislerin uyanmasına neden oluyordu içinde. Gülümsemesini bütün yüzüne yayıp, alaylı ses tonu ile konuştu:

“Ne yapıyorsun? Ne yapmaya çalışıyorsun?”

Söylediklerinden çok ses tonunu duyduğunda:

“Tanrım! Yemin ederim öldürmek istiyorum onu. Hayır, yalan istemiyorum. Hatta sürekli böyle konuşmasını isteyebilir miyim acaba? O zaman neden kızıyorum. Yahut kızıyor muyum? Anlamıyorum. Anlayamıyorum. İnsan nasıl kızmayı, sinirlenmeyi ister. Bunu nasıl yapıyor? Ona kızarken nasıl oluyor da aslında gülmek istiyorum, nasıl oluyor da onu daha çok seviyorum.” Diye düşündü.

Düşüncelerinden kurtulup, sesine yapmacık bir sinir yükleyerek, kendini ele verecek bakışları gizleyip karşılık verdi Zeynep.

“Senin anlayacağını sanmıyorum.”

“Neden?”

“Kaslarından kafana yer kalmamış, ayrıca okuma yazmayı nereden bileceksin.”

“Ama biliyorum.”

“Nasıl?”

“Babanız, komutanlarına gereken eğitimi verecek kadar zeki biri prenses.”

“Ne fark eder? Bir kitap okumuşluğun var mı? ”

“Gerek var mı? Sen şimdi ne okuyorsun mesela? ”

“Anlayacağını sanmıyorum, ama iki gencin aşkını anlatıyor.”

“Gördün mü bak. Hiç te önemli bir mevzu değil. Okuduğum takdirde ne öğreneceğim? Ne işime yarayacak?”

“Belki insan olmayı öğrenirsin. Ayrıca bütün kitaplar aynı şeyi yazmaz. Onlardan düşmanlarını nasıl alt edebileceğini bile öğrenebilirsin”

Yumruğunu sıktığı bir konulunu göstererek devam etti Kerem.

“Ayrıca ben zaten düşmanlarımı alt edecek şeylere sahibim.”

“ Aptal, anlamayacağını söylemiştim.”

“Çok küstahsınız, sizi koruyan birine karşı söyledikleriniz bir prensese yakışmıyor.”

“Sen nereden bileceksin ki? Kaç prenses gördün bu güne kadar, kaç kadın gördün daha doğrusu?”

Kerem birden atını diğer tarafa yönlendirerek uzaklaşmaya başlarken, onu sinir eden son sözü kendi söylemek istiyordu.

“Çok prenses, tahmin ettiğinizden daha fazla…”

Kerem’in bir sürü kadın ile birlikte olduğunu aklında canlandırdığında, bu kez gerçekten sinirlenmişti Zeynep. Onun ne düşüneceğini hata kimsenin ne düşüneceğini umursamadan, sesini yükselterek:

“Aptal, eminim kepçe kulaklarına bakıp eğleniyorlardır. Kepçük!” Dedi.

*** Bir Hafta Sonra***






Bahar ile birlikte yeniden açmaya başlayan rengârenk çiçekler etrafı süslerlerken, kokuları havaya karışıyordu. Güneş tepeye çıktığı içind, sıcaklık biraz da olsa rahatsız ediyordu Zeynep’i neyse ki çiçeklerin kokusunu taşıyan hafif rüzgârlar kendisini gösteriyordu. Bir patika tarafından ayrılmış, uçsuz bucaksız iki yeşil denizin arasından geçiyorlardı.  Aralarında mesafe olan koca gövdeli, gelinliği andırırcasına çiçekleri ile süslenmiş ağaçlar vardı. Zeynep’in o kadar hoşuna gitmişti ki hemen şurada zamanın durmasını isteyebilirdi; şu dakika. Etrafında kendisi rahatlatan güzelliğe dalmışken hemen yanında ilerleyen Kerem’i görünce rahatlamak istercesine derin bir nefes alarak:

“Neden sessiz? Neden benimle konuşmuyor. Birkaç kez bana baktığını gördüm, oysa ona dönüp, bir şey sorduğumda, yalnızca kısa bir cevap verip, kafasını eğiyor. Ona söylediklerime bu kadar kırılmış olamaz değil mi? Olmamalı. Öyleyse neden bu yaralayıcı sessizliği? Biliyorum, hissediyorum, onunda bana bir şey söylemek istediğini, sakladığı bir şeyi paylaşmak istediğini.

Onu rahatsız eden ne? Kendime yalan mı söylüyorum onu derken? Beni rahatsız eden nedir? Neden her seferinde münasebetsiz bir soru sorup, isteksiz bir cevap aldıktan sonra dönüp gidiyorum. Neden sürekli ona sormak, konuşmak gereği hissediyorum. Neyden korkuyorum? Korkuyor muyum? Beyaz Gölge’ye yaklaşırken olduğu gibi mi korkuyorum? Yok, yok hayır ona karşı hissettiğim bu şey korku değil. Korktuğum vakit kaçmam gerekirdi. Oysa ben ona daha çok yaklaşıyorum. Onu daha çok görmek, hatta bazen kâbuslarımda gördüğüm boynundaki yara izini bile görmek istiyorum.

Eyvah! Seviyor muyum onu? Hayır, olamaz. Sevemem. Sevsem dahi, saf, kuru bir sevgiden öteye; tıpkı atıma ya da samimiyetim bulunan herhangi birine olduğu gibi olmalı. Daha yakını, daha fazlası, bundan daha sıcağı olamaz. Bundan mı korkuyorum? Onu sevmekten mi? Aynılarını o da benim için mi düşünüyor? O da benim gibi beni sevmekten mi korkuyor?” Diye düşündü.

Kafasında kurduğu düşünceler, burnuna dolan baharın kokusu ve gözlerinin tekrar Kerem’in içerisinde bir yerler de küçük çaplı yangınlara neden olan yeşil gözlerine çarpması ile kayboldu. Kendine engel olamadı, olmak istiyor muydu ki? Atını Kerem’in yanına sürdü. Kerem kafasını kaldırmadan sanki onunla ilgilenmiyormuş gibi attığı bir bakıştan sonra bakışlarını tekrar kaçırırken:

“Ne oluyor? Neden ona bakamıyorum? Bakamıyor muyum? Bakmak mı istemiyorum. Neden bakmak istemeyeceğim. Belki de o bana bakmak istemiyor. Yıllardır; annemden ayrıldığımdan bu yana içimde hissetmediğim korku beni nereden buldu? Neden korkuyorum, ben hiçbir şeyden korkmam ki? Onu sevmekten mi korkuyorum. Şüphesiz ki korkmalıyım. Yok, hayır kendime gelebilecek herhangi bir fenalıktan değil, onu seversem onu incitebileceğimden korkuyorum. Belki onu sadece sevebilirim. Ama arkamızdan bizi takip eden birkaç askeri sevdiğimden fazla sevmemeliyim. Sevemem. Bunun ikimiz içinde ne kadar acı bir son getireceğini biliyorum. Kendimi düşünüyor ya da dert ediyor değilim elbette ama onun zarar görmesine dayanamam.

Hem ilk gördüğüm andan beri tarif edemediğim bu acayip hisler onda da vuku buluyor mu bakalım? Belki de en çok bundan korkuyorum. Belki yalnız olmadığıma dair en ufak bir belirti görsem her şeyden ya da herkesten vazgeçmeye hazırım. Yok, hayır yapamam. Onunda içinde bir takım hisler barındırdığını bilsem ne olur? Bu hislerin buluşmasının, birbirini besleyerek büyüyüp ikimizi bir araya getirmesinin bir yolu var mı? Olsa ne olur? Sonunda ikimizin de felaketi olacağı, şu tepenin arkasından doğup şuradan batan güneş kadar gerçek değil mi? Belki de güneşin bir gün doğmamasından bile korkmayan ben, onun da bana karşılık vermesi ile bütün korkuları aşıp, nice yıllardır ruhumu yakan bu kapkara ateş için bir su bulacağım.

Ya yalnızca boş hisler barındırıyor isem? Daha önce hiçbir kız ile bu denli münasebette bulunmayışımın bir sonucu ise hislerim. Ya gelip geçici bir heves ile kendimi kandırıyorsam bu her şeye değer mi?” Diye düşündü.

Zeynep atını iyice Kerem’inkine yaklaştırdıktan sonra, daha önceki konuşmalarından olmayan uysal naif bir ses ile konuşarak:

“Görüyor musun? Ne kadar güzeller, değil mi?” Dedi.

“Ne güzel olan?”

“Hiç şaşırmadım? Yol boyunca kafanı eğdin tek kelime etmeden ilerliyorsun. Etrafına baksana, bunlardan daha güzel ne olabilir? İnsanı mutlu eden ne olabilir? Şurada akan ırmak, etrafındaki rengârenk çiçekler, içine çektiğin mis gibi kokan hava, bunlar güzel değil mi?”

“Elbette güzel. Yalnızca fark etmemişim.”

“Neden konuşmuyorsun benimle?”

“Sorduğunuz her şeye cevap veriyorum, prenses.”

“Sadece cevap veriyorsun.”

“Başka ne yapmamı istersiniz, prenses.”

“Öncelikle bana prenses demekten vazgeç.”

“Ne dememi istersiniz?”

“Zeynep.”

“Peki, bundan sonra öyle derim.”

“Madem sorduğum her soruya cevap veriyorsun, o zaman soruyorum. Bu ne çiçeği?”

Kerem, Zeynep’in eli ile gösterdiği çiçeğe bakarak cevapladı.

“Lale.”

“Hmmm… Peki, bu ne?”

“Sanırım bir zambak.”

Zeynep gözlerini biraz etrafta gezdirdikten sonra dikkatini diğer çiçeklerden hemen ayrılan yeşil gövdesinin üstünde, kırmızının en koyu tonlarından biri olan yaprakları ve sarı polen kısmı ile kendisini büyülen çiçeği işaret etti.

“Peki, bu ne? Ve neden bu kadar güzelken bükülmüş.”

“O bir ejder gelinciği.”

“Peki, neden bükülüyor? Neden güzel yaprakları ıslanmış gibi.”

“Bunun nedenini bilmiyorum, ama isterseniz size bu civardaki öyküsünü anlatabilirim.”

“Anlat, lütfen.”

“Tam hatırlayamıyorum. Çocukken babam dönmediğinden annemin ev için bir şeyler kazanması gerekirdi. Çiçek özlerinden koku yapıp, satardık. Hiçbir zaman asker olmak istemedim. Yani istedim ama babam dönmediği için annemi tek başına bırakmak istemedim. Onun anlattığına göre Ejder gelincikleri gündüzleri ağlarmış.”

“Neden?”

“Ejder gelinciklerinin genç biz kızın ruhundan doğduklarını söylerdi. Efsaneye göre genç kız bir gün bir gence âşık olur. Duygularının karşılıksız olmadığını kısa zaman içinde anlar. Birbirlerini o kadar çok sevmektedirler ki asla ayrılmak istemezler, fakat çocuk dünyaya inmiş bir ruhtur; ay ruhu. Çocuğun babası ruhlar dünyasının en kudretlisi güneş ruhudur. Bir insana âşık olmasını asla kabul edemez ve oğlunun dünyaya inmesini yasak ederek onu yalnız geceleri dünyadan görünen ay şekline sokar. Kız her gece ama her gece parlayan ayı izler. Öylesine sevmiştir ki çocuğu gündüzleri onu göremediği her dakika ağlamaktadır. Artık kalbinin bu acıya dayanamayacağını ama ölürse sevgilisi olan ayı hiçbir zaman göremeyeceğini bilmektedir. Bir gün öyle içten ağlamak ister ki yalnızca birer damla yaş akar gözlerinden. Ama sıradan birer yaş değil; ruhunu içine akıttığı iki damla yaş.  Sonunda güneş kızın oğluna olan aşkına dayanamaz ve oğlunun her baharda kız ile buluşması için dünyaya inmesine izin verir. O gün bugündür her baharda ortaya çıkan ejder gelincikleri gündüzleri ağlar, geceleri ağ doğduğunda, bükülen boyunlarını kaldırıp yapraklarını ıslatan yaşlardan kurtulurlar.”

Zeynep ellerinin titrediğini, avuçlarının terlediğini hissetmişti Kerem sözlerini bitirmeden. Sesi miydi onu büyüleyen yoksa anlattığı hikâye mi? Belki de artık kendisini uyuşturduğuna, bedenini ele geçirdiğine kesin olarak inandığı yeşil gözlerindeki bakışları. Kendini toplamaya çalışarak karşılık verdi.

“Bunları, bunları nereden biliyorsun?”

“Söyledim ya, annem anlatırdı.”

“Çok güzelmiş, yani hikâye.”

“Nedenini bilmiyorum ama annemin anlattıkları arasında en sevdiğimdir. Belki de aklımda yalnızca bu kaldığı için.”

“Senin hakkında konuşabilir miyiz?”

“Ne öğrenmek istiyorsanız cevaplarım, prenses. Özür dilerim, Zeynep.”

“Savaşlarda hep önde gittiğin anlatılırdı.”

“Evet.”

“Korkmuyor musun?”

“Annemden ayrıldığımdan bu yana hiçbir şeyden korkmadım. Hatta şu gördüğünüz güneşin doğmamasından, şuradaki ırmağın akmamasından bile.”

“Çok cesursun.”

“Hayır, ben sadece korkmuyorum. Cesaret bence ancak korku ile var olabilecek bir durum. Hiçbir şeyi kaybetmekten, kendi hayatımı dahi korkmuyorum. Oysa cesur olabilmek için önce korkulara sahip olmalısınız, kaybedecek bir şeyleriniz olmalı ve onları kaybetmeyi göze almalısınız, cesaret bunu gerektirir.”

Zeynep’in içinde isteği dışında genç adama karşı duyduğu sevgi daha da artmıştı. Acaba onunda kendisinden kaçmasının nedeni bu muydu? Bir yanlışın kendinin ve onun başına getirebileceklerini kestirmek zor değildi. Güneşin batmaya başladığını fark edince atını Kerem’in yanından ayırdı. Aralarında gerçekleşen bu konuşma karşı koymakta güçlük çektikleri hislerinin daha da kuvvetlenmesine neden olmuştu. Yolculuk boyunca günler birbirini kovalarken Kerem gece ateşinin başında daha rahat etmek için askerleri oldukça uzak noktalara nöbete dikiyordu.  Bu sayede yanan sıcak ateş bedenlerini ısıtırken hemen hemen her konu hakkında -çoğu zaman didişme ile devam eden- sohbetleri de ruhlarını ısıtıyordu. Ateşin başında her gece göz göze geldiklerinde bedenleri ile bir birlerine dokunamamanın eksikliğinin daha da arttığını fark ediyorlar, bu eksikliği birbirlerine gülümseyerek kaynaştırdıkları ruhlarının dans etmesi ile tamamlıyordu. Gündüzleri de pek farklı sayılmazdı. Zeynep her daim bir bahane yaratarak Kerem’in yanına ulaşmanı bir yolunu buluyor, herhangi bir meseleden konuşmalarını sağlıyordu. Yakaladıkları en ufak fırsatı kaçırmıyorlar, birlikte yapabilecekleri yahut yapmak isteyip bu yaşlarına kadar yapmadıkları ne varsa yapıyorlardı. Kerem askerlerini gene uzak noktalara nöbet için diktiği bir gün buldukları bir ağacın gölgesine sığınıp, çimlere yatmışlardı. Aralarında neredeyse mesafe kalmamıştı. Her zaman ki hararetli didişmelerinden birini yaptıkları sırada göz göze geldiler. Bu ufacık an, belki önemsemedikleri bu zaman dilimi ikisinin de kendilerine itiraf etmekten korktukları şeyleri anlamalarına yetmişti; âşıktılar birbirlerine hem de en az ejder gelinciği ve ay ruhu kadar âşıktılar. Lakin ne en ufak temasta bulunabilir ne de birbirlerine bir şey söyleyebilirlerdi. Bunun ikisi içinde ne anlama geleceğini, kendileri için korkmasalar dahi birbirleri için korkmaları gerektiğini biliyorlardı. İkisi de içinde aynı acıyı hissetti; tarif edemedikleri, kalplerini bir kayanın altına kısılmış gibi sıkıştıran, birbirlerinden ayrı geçirdikleri gecelerde sabah ışıklarına kadar gözyaşları döktüren, belki daha önce hiç kimsenin yaşamadığı o acıyı.
En azından ikisi de birbirlerine karşı aynı hisleri besleyip beslemediklerini merak ediyorlardı. Daha doğrusu meraktan daha güçlü bir duygu idi bu; ölseler dahi eğer hisleri karşılıklı ise ikisini de mutlu edeceklerini bildikleri bir duygu. Aralarındaki bu sessizliğe mahkûm ilişki, birbirlerini tamamlayan bakışlar, çoğu zaman kaza süsü verilmiş, cesur dokunuşlar bir müddet daha devam etti.






*** 7 Gün sonra ***






Güneş batmak üzereyken, kendilerinden uzakta ilerleyen askerlerin arkasında tatlı bir sohbete dalmıştı, Zeynep ve Kerem. Tatlı rüzgâr, akşamüstü meydana çıkıp usulca yüzlerine vururken yolun kenarındaki yaşlı kadını fark etti Zeynep.  Atını durdurdu. Üzerinden inip yavaşça kadına doğru ilerlemeye başladı. Zeynep’i bu hareketini gören Kerem bir an için bile olduğu yerde beklemeyi düşünmedi. Atının sırtından atayarak onu takip etti. Zeynep küçük bir kız çocuğunu andıran masum ses tonu ile:

“Merhaba” dedi.

Kadının suratında beliren kırışıklıklar çoğu için korkutucu sayılabilirdi belki, fakat Zeynep’e öyle gözükmemişti. Sarkmış tonton yanakları, kafasına bağladığı ilginç renkli çaputun altından sarkan bembeyaz saçları, toprak işlerinde çok çalışmaktan olduğunu bu hale geldiğini düşündüğü nasırlı elleri ile Zeynep’e oldukça masum görünmüştü. Kerem ise kadından daha çok Zeynep üzerindeki etkisinden, dolayı anlam veremediği bir korku taşıyor, bu yaşlı kadının kime ne zararı dokunur diye düşünüyordu. Kadın konuşmakta zorluk çekerek:

“Merhaba” dedi Zeynep’e.

“Burada ne yapıyorsunuz? Hava kararmak üzere, dilerseniz sizi gideceğiniz yere kadar getirelim.”

“Hayır, kızım ben burada bilerek bekliyorum.”

Zeynep kadının gizemli sözleri yaşlı görüntüsü ve titreyen ince sesi ile birleşince birazcık ürpermişti.

“Kimi?”

“Yoldan geçenleri. Kiraz çiçeklerini görmüyor musun?”

“Görüyorum çok güzeller. Ama ne demek istediğinizi anlamadım.”

“Hahaha! Buralarda düğünler yalnızca kiraz çiçekleri açtığında yapılır kızım. Şu ilerideki köyde düğün başlayacak. Bu yaşlı kulaklarım insanların eğlencesini çekemeyecek kadar yorgun. Hem yoldan geçenleri içip, kendilerinden geçmeden yakalamalıyım ki benim gibi yaşlı bir falcıyı dinleyebilmeleri için ikna edebileyim.”

“Falcı mı?”

“Evet, falcı.”

“Benimde falıma bakar mısınız?”

“Elbette güzel kız, karşılığını ödeyen ve gerçekleri duymaya hazır olan herkesin falına bakarım.”

“Karşılık olarak ne istiyorsunuz?”

“Yalnızca birkaç gümüş para…”

Zeynep tereddüt etmeden uzattı gümüşleri falcı kadına. 

“Alın.”

Kadın gümüşleri aldıktan sonra Zeynep’in bileğini kavrayıp sıktı.

“Şimdi elini aç. Hmm… İstersen gümüş paralarını geri verebilirim.”

“Neden?”

“Gördüklerimi duymak istemeyebilirsin.”

“Lütfen, ne gördüğünüzü anlatın.”

“Sende Tsuki Yomi’nin kaderini görüyorum.”

“Anlamadım.”

“Tsuki yomi bu bölgenin inanışında ay tanrısıdır.”

“Yani?”

“Bir gün asla sahip olamayacağı bir kişiye âşık olur; güneş tanrısı Amaterasu’ya. Ne yazık ki dünyanın yaşayabilmesi için ikisinin ayrı kalması gerekir. Babaları İzinagi ve İzinami birini yalnızca gece diğerini ise yalnızca gündüzleri ortaya çıkacak şekilde lanetler. Her zaman birbirlerine âşık olduklarını, denizlerin bazı zamanlar ayın acısına dayanamayıp çekildiğini, bitkilerin ise yazın güneşin artan acısına dayanamayıp kuruduklarına inanırlar.”

Zeynep falcı kadından korkmamıştı belki ama söylediklerinden korkmuştu. Suratını asıp daha fazlasını duymak istemediğini belli edercesine elini çekti. Zeynep arkasını dönüp giderken devam etti kadın.

“Unutma! Fallar her zaman gerçekleşmez.”

Köye varmadan geceyi geçirmek için ateş yakmışlardı. Kerem ile ateşin başında otururken her zaman aralarında olan sıcak sohbet yoktu. Zeynep’in asık suratı Kerem’i de rahatsız etmişti.

“Neyin var Zeynep? Neden bu kadar üzüldün falcının söylediklerine?”

“Yok, üzülmedim. Sanırım biraz sıkıldım sadece.”

“Senin için yapabileceğim bir şey var mı? Seni eğlendirmek için ne yapabilirim?”

“Senin burada olman yeterli” demek istedi Zeynep, fakat diğer bütün aşkını ifade eden sözleri gibi bunu da içine gömüp:

“Baksana şu köydeki düğüne gitsek nasıl olur?” Dedi.

“Yapamayız.”

“Neden?”

“Yani askerlerim peşimizden gelecektir, hem de bu kıyafetler ile çok dikkat çekeriz.”

“Askerler çadırlarımızda olduğumuzu sanırsa sorun çıkmaz, biz de kıyafetlerimizi değiştirip halkın arasına karışabiliriz.”

“Peki, madem istiyorsun, yapalım.”

********

Kıyafetlerini değiştirdikten sonra gizlice köye gittiler. Kalabalığın arasına karışmaları pek de zor olmamıştı. Devasa masalar kurulmuş, kalabalık birbirine karışarak masalara kurulmuştu. Evlenen çiftlerin ne kadar mutlu olduklarını tüm dünyaya duyurmak istiyormuşçasına yüksek sesli çalıyordu, bütün müzikler. Yemek masalarından birine oturup, çalan şarkılarla eğlenmeye başladılar. Bir grup insan yemeklerini yerken, diğerleri merkezde bırakılmış açık alanda bölgenin geleneksel oyunlarından birini oynuyorlardı. Zeynep, yemek boyunca Kerem’in bakışlarını üzerinden alamadığını fark etti. Ne kadar saklamaya çalışırsa çalışsın kendinin de ona bakmadığını kim söyleyebilirdi?

Giyimlerinin süsünden ve kıyafetlerinin parlayan lüks kumaşından bölgenin varlıklı ailelerinden oldukları anlaşılan iki genç kız yaklaştı Kerem’in yanına. Kendisini daha önce bu civarda görmediklerini nereden geldiğini kimlerden olduğunu soruyorlardı. Zeynep’in bakışlarının kızların üzerine dikilip, göz bebeklerinin büyümesinden rahatsızlık duyduğunu anlamıştı Kerem, elinden geldiğince sorulara kısa cevaplar vererek, iki kızı başından savmaya çalışıyordu. Bir aralık kızların konuşmalarından bunaldığını belli etmek için kızaran yüzünü çevirdiğinde, bakışları Zeynep’in yanına gelen bir gence ilişti. Genç adam Zeynep ile birkaç kelime konuştuktan sonra elini uzattı. Kendisine uzanan ele karşılık verdi Zeynep, göz ucu ile Kerem’e baktıktan sonra.

Sözleri ile olmasa da tavırları ile kendileri ile ilgilenmediğini gösteren Kerem’in yanından ayrılmıştı, iki kız. Kerem önündeki yemeklere dönüp, hemen elinin altında duran kadehten bir yudum aldı, kalabalığın arasına çıkan Zeynep’i süzerken. Çocuk Zeynep’in elini tutmuş, kalabalığa ayak uydurarak onun etrafında dönüyordu. Kerem bir yudum daha aldı kadehinden. Müzik hareketlendikçe erkekler kızların etrafında daha hızlı dönüyor, arada bir ellerinin altından geçerek, kollarını kızların bellerine doluyorlardı. Kerem belki yıllardır hissetmediği duyguların uyandığını hissetti içinde. Anlam veremediği biçimde Zeynep’in bu genç adama dokunmasını hatta yaklaşmasını istemiyor, aralarındaki mesafe azaldıkça sinirlerinin yay gibi gerildiğini hissediyordu. Geçen her saniye önündeki kadehten kendini rahatlatmak için daha fazla içme isteği duyuyor, fakat içtiği her yudum kendisini kamçılayan bir kırbaç etkisi yaratıyordu. Gözlerinin rengi iyiden iyiye dinliğini kaybedip, belki sadece savaşlarda büründüğü yeşilin daha koyu tonlarına geçiş yaptı.  Derin bir nefes alarak, çenesini sıkıp aldığı nefesi sol omzunun üstünden üfledi. Elindeki kadehi sıkarken, boynundaki damarlar meydana çıkmış, nefes alış verişleri daha da hızlanmıştı. Kısacık bir an; belki de çoğu insanın fark edemeyeceği bir zaman diliminde çocuğun Zeynep ile göz göze geldiğini, kızın belinde olan ellerinin biraz daha aşağı inerek kalçalarına doğru ilerlediğini gördü. Zeynep’in yüzünü çocuğun bakışlarından kaçırıp, aralarında ki mesafeyi korumak için kendisini bir adım geri çekmesi Kerem için çoktan emri vermişti bile. Daha genç adam Zeynep’in yanına gelir gelmez içinde vuku bulan garip duyu, artık zincire vurulamayacak kadar büyümüş, tüm bedeninde yayılarak elindeki kadehi masaya sertçe vurmasını sağlayacak bir öfkeye dönüşmüştü. Son kez aldığı derin nefesten sonra yerinden kalktı Kerem. Hızlı adımlarla Zeynep’in yanına ilerleyerek, kolundan tutarken:

“Hadi! Gidiyoruz.” Dedi.

“Neden?”

“Gidiyoruz dedim. Yeter bu kadar eğlence.”

“Hayır.”

“Zeynep, gidiyoruz.”

Birbirlerinin gözlerinin içine bakarak yaptıkları, bu aslında altında çok farklı duygular barındıran kavga devam ederken, Genç adamın sesi böldü ruhlarının sevişip, bedenlerinin kavga ettiği tartışmayı.

“Sana hayır dedi, neden gitmiyorsun?”

Kerem, genç adamın kendisine doğru uzattığı kolunu bir hamlede kavrayıp, çocuğu kendine doğru çekerken, sıkıp kaya kadar sert hale getirdiği yumruğunu suratına geçirdi. Genç adam aldığı tek darbe ile yere yığılırken, Kerem üzerine atladı. Kendilerini ayırmaya gelen kalabalık yetişemeden ardı ardına yumruklarını indirmişti bile, çocuğun yüzüne. Omuzlarında hissettiği eller, zor da olsa çocuğun üzerinden aldılar Kerem’i. Anlık öfkesinden kurtulduğunda, çevresine baktı Kerem; Zeynep yoktu. Nereye gitmişti? Biraz önce dizginleyemediği duyguların nasıl olduğunu anlamadan hissetmeyi çok önceleri bıraktığı bir duyguya; korkuya dönüştüğünü fark etti.


Zeynep, Kerem çocuğun üzerine atlayıp, sinirini çıkarırken sinirlenerek oradan ayrılmış çadırına gelmişti. Sinirlendiği Kerem miydi? Hayır. Belki yaptıkları hoşuna bile gitmişti, fakat içerisinde onunda kendine karşı ne kadar güçlü hisler beslediğini anladığı o an korkmuştu. Korkmuştu çünkü biliyordu, bu hislerin ikisini de saadet dolu bir sona getirmeyeceğini biliyordu. Biraz zaman sonra kafasındaki düşünceler ve içindeki karmaşık hisler an be an onu daha da boğuyorken çadırın aralandığını gördü. İki yana açılan çadırdan Kerem önce kafasını soktu, sonra tamamen içeri girdi. Attığı yürümeye yeni başlamış bebek gibi dengesiz bir iki adımdan Kerem’in hala yemekteki içkinin etkisinde olduğunu anlamıştı Zeynep. Tüm vücudunda dalga dalga yayılıp en çok da kalbinde birikip, nefes almasını zorlaştıran o korku şimdi daha derindi. Kerem’in yarı aydınlık çadırın içinde bile insanı büyüleyen zümrüt gibi parlayan yeşil gözlerine bakarken:

“Eyvah! Neden geldi? Ondan kaçmanın mümkün olmadığını bilmiyor muydum? Neden kaçıyorum ondan, kaçmak istemiyorum ki. Aksine ona yaklaşmak, daima onun yanında olmak istiyorum. Ama yapamam bunu, ona ne de kendime yapamam. Neydi şu çiçeğin adı? Hani kıpkırmızı yapraklarından gözyaşları döken işte onun gibiyim sanırım. Ya da falcının anlattığı Ay tanrısı gibiyim. Beni öldürse bile ona dokunamamak, yaklaşıp birkaç kez kaçamak yakaladığım kokusunu içine çekememek, yapamam.

Peki ya o yaparsa? Bana dokunursa? Ona karşı koyabilir miyim? Eyvah! Ya beni öperse karşı koyabilir miyim? Hayır, yapamam. O zaman o genç delikanlıya yaptığım gibi itip kendimden uzaklaştıramam onu kendimden. Hatta belki korkmadan ya da ölesiye korkarak fakat kendime engel olamayarak karşılık bile verebilirim. Kesinlikle veririm.

Tanrım! Ne olur, ne olur bir çılgınlık yapmasın. Belki ikimizin de canını yakacak, fakat hayatlarımızı kurtaracak sona bu kadar yaklaşmışken ne olur engelle onu.” Diye düşündü.

Birkaç yalpalayarak atılmış, küçük dengesiz adım ile yatağı ve kendi arasına sıkıştırdığı kız ile arasındaki mesafeyi iyice kapattı Kerem. Gözlerini Zeynep’in gözlerine dikip, nefeslerinin birbirlerine karışmasına izin verirken, belki de konuşmasına gerek bırakmayacak titreyen ifadelerle kıza bakarken:

“Tanrım! Ne kadar güzel? Hayır. Hayır, dayanamayacağım. İçimi dışımı paramparça eden zincirlerin engellemeyeceği kadar güzel… Ona bu kadar yaklaşmışken geri dönemem. Dönmekte istemiyorum zaten. Lakin artık onunda bana karşı hissettiklerinden şüphe duymasam dahi yapamam. Ona dokunamam, titreyen o dudaklarını öpemem. Kendi sonumu önemsediğim için değil. Onun makûs talihini ellerimle, ona dokunan ellerimle çizemem. Ona karşı hissettiğim bu eşsiz arzunun bedelini ödemesini isteyemem.

Peki, nasıl dayanacağım? Ona bu kadar yaklaşmışken nasıl dayanacağım. Nasıl durduracağım daha şimdiden tutamadığım adımlarımı? Ona son kez dokunduğumu düşündüğüm de içimde beliren o korkuyu nasıl durduracağım? Evet, korkuyorum; onu kaybetmekten, ona dokunamamaktan korkuyorum. Hem de daha önce korkmadığım gibi korkuyorum. Ölesiye korkuyorum.”


Zeynep kendini hapseden Kerem’in bakışlarından kurtulduktan sonra konuşmayı başardı.

“Ne var? Neden geldin?”

Kerem yükselen sesinde, korkusunu, telaşını ve içinde biriken daha birçok duygusunu hissettirdi.

“Neredesin sen? Nereye kayboldun?”

“Sana ne? Ne bu telaşın? Bu öfken? Korkuyor musun?”

“Evet, korktum.”

“Neden? Beni bulamazsan babamın sana yapacaklarından mı? Hani sen hiçbir şeyden korkmazdın?”

Zeynep’in iğneleyici sözleri Kerem’i daha da kızdırmıştı. Boynundaki damalar kabardı, yüzü yarı karanlık odada belli olacak kadar kızarmıştı.

“Evet, hiçbir şeyden korkmazdım ben. Ama şimdi korkuyorum. Önceden korkmamı gerektirecek, değerli kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı için korkmazdım. Şimdi korkuyorum çünkü kaybetmekten korktuğum kendi hayatımdan bile değerli bir şey var. Babanın bana yapacaklarından değil, ona yapacaklarından korktuğum bir şey; sen varsın, anlıyor musun?”

Kerem sözlerini bitirdikten sonra arzu ile titreyen dudakları, teslim olduğunu haykıran bakışları ile nefesleri düzensizleşen kızın gözlerine baktı. Sağ elini boynuna atıp Zeynep’i kendine çekti ve hafifçe araladığını dudaklarını kızın dudaklarına yapıştırdı. Geri çekilmedi Zeynep, aksine karşılık verdi. Kerem, boşta kalan elini kızın beline dolayarak dudakları gibi vücutlarının da birleşmesini sağladı. Tanrım ne kadar sıcaktı kızın dudakları. Nasıl da kendininki gibi dizginlemeden atan kalbinin dalgaları ile titriyorlardı öyle. Nasıl bu kadar mutlu idiler? Dünya üzerinde bedenlerini ve ruhlarını böyle ahenkli dans ettirip, saadet hissini yaşatan başka bir şey var mıydı? Olabilir miydi? Çiçeklerin, öten kuşların, gelirken gördükleri engin ırmakların koskoca dünyanın birleşip, yavaş yavaş ufaldığını, ufalıp tarif edilemez biçimde içlerine aktığını hissettiler. İkisi de zihinlerinin en karanlık, en ücra, uğramak istemedikleri bir köşesinde ayrılması gerektiğini biliyor, fakat şimdi ikisinin de bedenlerinde gezen; arzu, tutku, hatta günaha sürükleyen bir şehvet ve nice duygular birleşip, gemileri limanlara bağlayan zincirlerden daha kuvvetli bağlar oluşturuyordu aralarında. Nihayet nefes almak için geri çekildi Kerem. Hatasını tekrarlamak istemediğini belirtircesine kafasını eğdi, bakışlarını her zaman ki gibi kaçırıp, arkasını dönerek çadırdan çıktı. Bir müddet olduğu yerde, taştan bir heykele dönüşmüş gibi kalan Zeynep nefesleri düzelmeye başlayınca ancak kendine gelebildi.

İkisi de çadırlarındaki yataklarına uzandıklarında, uyumanın yapabilecekleri en son şey olduğunu biliyorlardı. Gözlerini gökyüzüne bakıp, içinden çıkılmaz bu durum için zaman zaman kâbusu andıran kanlı görüntüler besleyen hayaller tasavvur ediyorlardı. İçlerinde, derinlerde bir yerlerde tüm korkularına galip gelen, parlak, kuvvetli bir mutluluk vardı: birbirlerini belki kimsenin sevemeyeceği kadar çok sevmelerini bilmenin mutluluğu. İkisi de çoğu gece görüp uyanmak istemedikleri, zaman zaman kendilerini utanıp, kızarmalarına neden olan rüyalarını akıllarına getirdiler, gökyüzünde izleyebilecekleri yıldızları ararken.

******






 Düğün gecesinin üstünden birkaç gün geçmişti. Yolculuğun sonuna yaklaşıyorlardı. O geceden sonra her ne kadar birbirleri ile tekrar konuşup, tekrar dokunabilmek için kuvvetli arzular duysalar da bir takım korkular bu isteklerine mani oluyordu. Beraber geçirdikleri son gün olduğunu biliyordu Zeynep, ertesi sabah varmış olacaklardı. Atını Kerem’in yanına sürdü. Bir müddet sessizce Kerem’in yanında ilerledi yavaşça yürüyen atının üstünde; ondan gelecek herhangi bir tepki, birkaç kelime bekliyordu. Kerem daha fazla sabır göstermeden alaylı bir ses tonu ile:

“Eee prenses benden kurtuluyorsun. Müstakbel kocan ile kim bilir nasıl mutlu olursun.” Dedi.

“Kim bilir nasıl mutlu olurum? Sen de benden kurtuluyorsun, hani şu seni rahat bırakmayan onlarca kızın yanına dönersin, sanırım.”

Kerem, Zeynep’in yüzüne kızaran yanaklarını saklamadan utangaç bir bakış attı.

“Aslında sana yalan söyledim prenses, ben hiç kadınların yanında olmadım. Daha önce çocukken oynadığım bir kaçı hariç bir kızın yanına yaklaştığımı hatırlamıyorum.”

Zeynep kısacık bir an için bile olsa duyduklarından büyük bir mutluluk duydu, fakat hemencecik yüzünden sildi gülümsemesini.

“Kerem, yarın gün bitimi beni teslim edecek misin gerçekten?  Ayrılacak mıyız?”

“Başka ne yapmamı isterdiniz ki prenses?”

Zeynep kafasını eğdi. Önce buğulanan gözlerini ondan saklamak için büyük bir uğraşa girdi, fakat başarılı olamayacağına kanaat getirince vazgeçti. Belki biraz sinir ile ama kesinlikle daha fazla keder ile atının yularını sıktı. Başından beri içine batan, hatta küçük bir çocukken dahi Kerem’in yeşil gözlerini gördüğü ilk andan itibaren içine batan o garip duygunun biriktiğini, adeta birikerek en kuvvetli işkencelerin acısını hiçe sayacak bir acı verdiğini hissetti. Neydi o çiçeğin adı; hani şu sevgilisine kavuşamadığı için ağlayıp, dilden dile acı hikâyesini duyuran. Ejder gelinciği mi? İşte şimdi hikâyenin neden bu kadar çok etkilediğini, neden duyduğunda canını yaktığını anladı, tam olarak. Büyüyüp, titreyen gözbebeklerinden başlayarak yanaklarına akan iki damla yaş bıraktı. Ama sevdiği bir kişiyi kaybettiğinde döktüğü gözyaşlarından değildi kesinlikle. Feryattan, figandan, kendini paralamaktan çok uzakta içindeki ruhun özünü bedeninden söküp alan, derin, nefes kesen, en ölümcül acının gözyaşlarıydı; gelinciğin gözyaşları. Bir anda kuruyan dudaklarını sanki çok zor bir işmiş gibi açmakta zorlanarak konuştu, titreyen sesi ile.

“Kerem, ben seni seviyorum. Dur! Hemen olmaz, olamaz deme. Çünkü bunları kendime kaç defa söylediğimi inan bilmiyorum. Ne yaşadığımı, senin de beni aynı derecede sevip, sevmediğini bilmiyorum. Bunları bilmeden, kendime engel olamadan seviyorum seni. Ama kardeşimi, babamı ve yahut çok yakınlarımdan birini sever gibi sevmiyorum. Hani bana anlattığın çiçek var ya hani şu Ay ruhuna âşık olan işte onun gibi imkânsız olduğunu bilerek seviyorum seni.

Belki de yanılıyorum, belki de yalnızca hislerimin karşılıksız olmadığını sanıyorum. Lakin içimde öyle kuvvetli bir his var ki daha önce yaşamadığım. Senden uzaklaştığım anda gözlerimi karartıp, tatmadığım acıları bir bir tattıran. Böylesi ilahi, böylesi kuvvetli bir hissin karşılık bulmadığına, bulmayacağına inanmıyorum. Hem karşılıksız olsa ne olur? Seni seviyorum. Belki gelinciğin ayı sevdiğinden daha fazla…”


Kerem kızın gözlerinden süzülen sessiz iki damla yaşı gördüğünde konuşmasına gerek kalmadan anlamıştı belki de söyleyeceklerini. Kız kendi ile aynı hislerin bir sonucu olarak dudaklarında güçlükle kelimelerini dökerken, kendi gözlerinden de iki damla yaş aktı. Belki güç almak için belki biraz da çaresizliğinin öfkesini atmak için sıktı, atının yularını. Kendine birazcık da olsa yardımı dokunması için derin nefesi ile ciğerlerine hava doldurdu. Nasıl karşılık vereceğini ne söylemesi gerektiğini düşündü bir müddet, fakat aklını toplayabilmenin mümkün olmadığını anladığında konuşmaya karar verdi.

“Ben de seni seviyorum, prenses. Belki senin beni sevdiğin kadar belki de daha fazla. Belki senden daha önce sevmeye başladım, bilmiyorum. Önemi var mı? Öyle güçlü seviyorum ki yıllardır içimde ölen birçok duyguyu yeniden diriltecek ilahi bir güç yaratacak kadar çok seviyorum. Yeniden korkuyu tadacak kadar çok seviyorum seni. Seni gördüğümde değil, gözlerimi kapattığım da, kokladığım da değil, kokunu alamadığımda dahi seviyorum. Hatta senden ayrılmanın beni öldüreceğine artık eminim.

Fakat ne yapabilirim prenses? Ne yapabilirim? Sakın yanlış anlama kendi sonum çaresiz olduğu için değil bu sitem, eğer öyle olsa idi şu dakika yanından utanç ile uzaklaşırdım. Senin sonunu tayin edemememin sitemi bu… Beraber olursak bizi rahat bırakırlar mı? Baban, kudretli hükümdar sana zarar vermez mi? Seni bu kadar seviyorken nasıl olurda canını yakacak bir felakete sürüklerim seni. Senin üzülmeden dahi bu kadar korkuyorken ne kadar cesur olabilirsem olayım yaklaşabilir miyim sana? Görüyorsun ya prenses nasıl çaresizim. Lakin eğer senin geleceğin benim senden ayrılığıma yani ölümüme bağlı ise tereddüt etmiyorum, korkmuyorum ölmekten.”

Kerem’in çaresizliğini, aşkını, korkularını döküp, Zeynep’in sözlerini tamamladıktan sonra kulaklarda güneşin batışı ile ortaya çıkan rüzgârın kısık sesi yankılandı. Bir müddet konuşmadan hatta bakışmadan devam eden yolculuktan sonra son gece için çadırlar hazırlandı, ateş yakıldı. Bu defa yakılan ateş başında da sohbet olmamıştı. İkisi de birbirlerine söyleyecek herhangi bir şey bulamıyor, bulsa dahi bunun ikisinden birini daha fazla üzeceğini düşünerek vazgeçiyorlardı.

Kerem çadırında uzanmış, Zeynep’in yüz kızartan hülyalarına belki de onu son kez görmenin vermiş oldu cesaret ile dalmıştı. Gecenin sessizliğine alışan kulaklarını çadırın girişinde birkaç ayak sesi duyduğunda hemen yerinden kalktı. Aslında görmeden önce biliyordu, hissetmişti kimin geldiğini içinde.

“Zeynep, ne yapıyorsun burada?”

“Kerem ben ölmek istiyorum, seninle ölmek.”

 Zeynep’in cümlesinden sonra adımları ile aralarındaki mesafeyi kapattı Kerem. Konuşma gereği duymadan, bir elini kızın boynuna atıp diğer elini beline dolayarak kendine çekti Zeynep’i. Gözlerinin bir anlık birbirlerine her şeye hazır olduklarını anlatan bakışlarının karşılaşmasının ardından, dudaklarını kızın dudaklarına yapıştırdı. Kızın belindeki elini daha da sıkılaştırarak narin bedenini kendininki bütünleşmesini ister gibi göğsüne yapıştırdı. Araladığı dudakları kızın da karşılık olarak hafifçe araladığı dudaklarını emerken, boynundan yukarı çıkan eli saçlarının arasına karıyordu. Gözlerini kapatmışlarken birbirine temas eden dilleri sıcaklıklarını karıştırarak tüm bedenlerinin hissetmesini sağlıyordu aşkı. Şimdi onlara hâkim dürtüler, şehvet, tutku içlerinde biriken her duygudan en büyük korkulardan çok daha güçlüydü. Zeynep’i yavaş hareketler ile yöneterek duvara yasladı Kerem. Kerem’in hareketlerine karşılık Zeynep’in elleri genç adamın boynunda ve saçlarının arasında dolaşıyor, düzensiz nefesleri onunkilere karışıyordu. Nefes almaya ihtiyacı olduğuna emindi, fakat bu gereksinimi görmezden gelmek mümkünmüş gibi dudaklarını onun dudaklarından ayırmıyordu.

Kerem ellerini duvara dayayarak biraz ayrıldığı kızı süzdü konuşmadan. Zeynep’te bu sessizliğe aynı şekilde cevap vererek sessizlik içinde süzüyordu Kerem’i. Ellerini duvardan ayırıp kızın göğüslerinin üstüne kadar sıkıca bağlanmış kıyafetinin iplerine getirdi. Dudaklarını tekrar kızın yanan dudakları ile buluşturduğunda, yaramaz parmakları bahçelerden meyve çalan çocuklar gibi hızlı, sessizce ipleri çözmeye başladı. Kerem’in kıyafetinin bağcıklarına giden ellerini fark ettiğinde, kendi elleri de çocuğun belinde sıkılmış kuşağa gitti, Zeynep’in. İpleri çözmeyi bitirdiğin de kendi belindeki kuşağın da çözülüp, düştüğünü gördü Kerem. Birkaç adım geri çekilip, yanıp kül olacağına inandığı bedeninin yalnızca kızın bedeni ile söndürebileceğini düşünerek Zeynep’in elbiseni omuzlarından indirdi. İncecik bedenin çıplak teninden süzülerek ayaklarının dibine toplandı kızın elbisesi. Zeynep çocuğun beline uzanıp onun kendisine yaptığı gibi bedenini çıplak bırakmak istedi, fakat ilk denemesinde zorluk çekince Kerem kendi kıyafetlerinden de bir çırpıda kurtuldu. Tamamen çıplak bedenlerinden odanın içine yayılan sıcaklığı hissetmemek için daha önce sıcaklık ile tanışmamış olmak gerekirdi.  Çocuğun zırhlı kıyafetlerin içinde fark etmediği vücudunun nasıl tarif edilemez hadiselere neden olduğunu fark etti Zeynep.  Kerem, Zeynep’in karşısında öylece duran çıplak vücudunu daha önce hiç görmemiş gibi sözdü, gözleri ne zaman duyguları yoğunlaşsa olduğu gibi yeşilin koyu tonlarına bürünürken. Bedenleri ayrıldığından bu yana ne kadar zaman geçmiş olabilirdi ki? Belki ufacık bir an, fakat Kerem yıllardır beklediği yegâne arzuna kavuşmuş biri gibi, arzulu ve tutku dolu bir öpücük ile tekrar yapıştı kızın dudaklarına. Ellerini çıplak vücudunda kızın beline doladı, sert bir hamle ile üzerine çekti. Kerem’in şehvet denen içkiyi kanarak içip sarhoşluğunun temsili olarak yaptığı bu arzulu hareketlerine aynı tutku ile karşılık veriyordu Zeynep. Dudakları onun dudakları arasında kaybolurken, içindeki ateşten bir tutam eklediği nefesi yanan çocuğun bedenini daha da ısıtıyordu. Bir eli Kerem’in boynundan başlayıp, saçlarının arasına doğru yolculuk ederken, diğeri göğüsleri üzerinden karnındaki her biri ufak bir tepeciği andıran kaslarını es geçmeden kasıklarına kadar ilerliyordu.


Kızın vücudunda dolaşan ellerini tekrar beline getirerek Zeynep’i kollarının arasına aldı Kerem. Sıkıca sardıktan sonra, hafice ayaklarını yerden kesti. Öpüşmelerine ara vermeden kaldırdığı kızı, biraz önce tatlı düşler kurduğu yatağının üstüne bıraktı. Zeynep yavaşça sırt üstü uzanırken Kerem’in dudakları dudaklarından ayrılıp boynuna oradan göğüslerine doğru kaymaya başladı. Bir eli bedeninde hızlı, heyecanlı keşif gezilerini sürdürürken diğer eli kızın en tabii dürtülerine boyun eğerek sertleşen göğüslerinden birini avucunun içine aldı. Zeynep göğüslerinde hissettiği sıcacık dudaklar ve Kerem’in parmaklarının içinde tatlı bir işkenceye maruz kalan göğsünün tetiklemesi ile inledi. İnlemeleri Zeynep’in daha önce çok uzağında olan bu eşsiz zevki tatmış olmanın hazzını taşıyordu, giderek artarken. Kerem öpücüklere boğduğu kızın sertleşen göğsünü dişlerinin arasına alıp ezdiğinde kulaklarında yankılanan en tiz inlemelerden birini duydu. Ruhunun içinde sakladığı asiliği dışarı çıkarması için yapılmış bir uyarı atışı gibiydi, bu onun için. Kerem’in üzerinde tüm ağırlığını hissettiği sıcacık bedeni bir saniye durmaksızın an be an daha ileri gidip, onu şehvet denen içkinin denizinde boğarken çocuğun sırtına adeta onu daha da kamçılamak için tırnaklarını geçirdi Zeynep.

Kerem kızın göğsündeki öpücüklerini bir an durdurup, tekrar dudaklarına doğru yönelmeye başladı. Bedeninin tüm ağırlığını verecek şekilde kızın üstüne bıraktığında gözleri yeniden karşılaştı. Gecenin karanlığında parlayan yeşil gözleri cevabını ne kadar istediğini yanan nefesi ve kor gibi dudaklarından belli eden bir soru soruyordu; cevabı şehvetin doruk noktasına ulaşmak için gerekli birleşmeyi sağlamanın onayı olan soruyu. Kız Kerem’in bu sessiz ama kelimelerden çok daha fazlasını anlatan bakışları ile sorduğu sorunun cevabını, gözlerine kenetlediği bakışlarının ardından, dudaklarına kondurduğu bir öpücük ile verdi. “Evet” diyordu, öpücüğü, istiyorum. Kerem kızı incitmemek için yavaşça özen göstererek tam anlamı ile onunla bütünleşirken, çocuğun sımsıcak, sert uzvunun bedeninin parçasını olduğunu hissettiğinde tekrar inledi Zeynep. Başlangıçta yavaş olan hareketlerine çok kısa bir süre devam ettikten sonra kızın yükselen inlemeleri ile birlikte hızlandı Kerem. Güçlü vücudunun yorulmak bilmediği git gel hareketleri hem kendi vücudunda hem de Zeynep’inkinde tarifi pek de mümkün olmayan zevklerin uyanmasına neden oluyordu.  Bir müddet devam ettikten sonra ikisinin vücudunda da güçlü kasılmalar meydana gelmeye başlamışken Kerem’in kızaran vücudundan akan terler Zeynep’inkilere karışıyordu. Boynundaki damarlar belirginleşti, hırıltı nefesi gecenin sessizliğini böldü ve Zeynep’in kendininkilere karışan inlemeleri ile birlikte hazzın en lezzetli dilimi yediler. Kerem Zeynep’in üstünden yanına yığılıp, onu göğsüne çekti. Saçlarını karıştırıp, öperken kokusunu içine çekti. Zeynep bütün korkularından arınmış dünyadaki en güvenli yer misali onun göğsüne yaslamıştı başını. Nefes alışları düzenlenip, dinlendikleri her vakit bu tutku, günah ve şehvet dolu yetişkinlerin yasak oyunu kendini tekrarladı, hiç sabah olmasını istemedikleri gecenin içinde.

Zeynep ile Kerem uzunca yaptıkları sohbetin ardından belki çocukça ama en azından ufacıkta olsa bir umut barındıran bir plan yaptılar. Kerem’in yol güvenliğini bahane ederek uzak noktalara nöbete diktiği askerleri atlattıktan sonra, olabildiğince uzaklaştılar. Yol üstünde kimselere görünmeden aşırdıkları köylü kıyafetlerine bürünüp günlerce durmadan bilmedikleri uzak diyarlara yol aldılar. Gözyaşı döken gelinciğin hikâyesi oldu onların ki ama sonu mutlu biten…


                                                                SON


Bir nevi kitap yazdım sayılır size, vote ve yorumları eksik edenleri pıçaklamayı düşünüyorum J …
.Sonunu uzatmadım size kısa gözükebilir ama Word sayfası ile 40. Sayfadayım ve parmaklarımı hissetmiyorum, ayrıca sınava çalışmam gerek. Ayrıca kötü son ile de bitirmedim kıyamadım ZeyKer’e. Bu hikâye kafamda çok daha uzundu. Fakat bir iki günde ufak çaplı bir kitap yazmak gibi bir şey, çok yoruldum. Belki merak edenler olur, şu ejder gelinciği ve hikâyesini ben uydurdum. Tsuki Yomi ve Ametarasu da Şinto dinine ait tanrı isimleri gerçekte ama aralarındaki aşk hikâyesini de ben uydurdum. Hikayenin gidişatına uygun mitolojik bir hikaye bulmak yerine bunu yapmak daha kolay geldi.